Donderdag ga ik op familiezoektocht; naar het Standesambt 1 in de Schönstedtstrasse, in Wedding, richting Reinickendorf, noord-west Berlijn; geen toerist te zien. Een weinig uitnodigende buurt.
En het Standesamt is pas om 2 uur geopend, maar ik heb echt geen zin om nog anderhalf uur in deze Gegend rond te blijven hangen.
Om de hoek aan de Brunnenplatz een indrukwekkend gebouw, een rechtbank. Vrouwe Justitia in het midden, de adelaar er boven.Waarom ik het dacht, weet ik niet; maar op de kaart "Wo die Mauer war" zie ik, dat dit deel toch echt bij West-Berlijn hoorde.Ik ga terug naar Mitte, naar de Rosenthalerstrasse, naar het Otto Weidt Museum. Daar bel ik op een rustig plekje met een medewerkster van het Jüdische Archiv. Helaas kunnen zij niets voor mij/ons betekenen, omdat zij geen gegevens hebben over Königsberg en Danzig en ook niet over de periode vóór 1885. De aardige mevrouw geeft mij een aantal andere adressen. Mijn dochters gaan gewoon verder op zoek in oktober.
Terug naar Museum Blindenwerkstatt Otto Weidt, verborgen in een hofje aan de Rosenthalerstrasse bij de Hackescher Markt, een druk en toeristisch, want zeer aantrekkelijk deel van Berlijn.Een ontroerend klein museum. In de oorlog was het een blindenwerkplaats, waar vooral dove en blinde joden bezems en borstels maakten. Otto Weidt probeerde ze zo te behoeden voor transport, hetgeen maar gedeeltelijk is gelukt. Het museum laat zien wie de mensen waren die er werkten; wie wel en wie niet behoed werd voor transport.
Wat de meeste indruk op mij heeft gemaakt is een zaaltje waar foto's en verhalen te zien en te lezen waren over zg 'stille helden', mensen die joodse burgers onderdak boden in de oorlogsjaren. Eén verhaal raakte mij bijzonder: een jurist, ik weet zijn naam niet meer, heeft al die jaren doorgebracht in de U- en de S-bahn, overdag in de treinen tussen de mensen in het gewone werk-woonverkeer, 's nachts in de stations of in huizen van vrienden, van wie hij de sleutel had en hield en die na een tijd ook waren opgehaald. Hij had bij gezworen zich nooit en te nimmer te laten oppakken. Ik stel me dat zo voor; alles was hem afgenomen, zijn huis, zijn bezittingen, hij had niets meer, behalve zijn kleren aan zijn lijf. Een zwervend bestaan, zonder te weten, waar en wanneer 't ooit ophoudt. Hij heeft de oorlog overleefd. Ik voel me stil en onder de indruk.
Ik fiets en slenter nog wat rond in de buurt.
Fiets langs de synagoge (een uurtje geleden had ik die aardige mevrouw van het archief aan de telefoon; jammer dat ze niets voor me kon doen).
En naar de museuminsel, het Bodemuseum met de gestalten. De luchten zijn zo mooi blauw.
Tijd voor een Kaffee mit Kuchen. Dat kun je echt 't beste in Duitsland. Rond een uur of 4 drinken en eten de Duitsers Kaffee mit Kuchen. Ik herinner me dat we vroeger vaak 's middags Kuchen mochten uitzoeken bij de bakker op de Königsstrasse in Wannsee. Dat was toen helemaal feest! Maar ook nu nog, op deze foto een heerlijke Zitronencremetorte.
Weer in zo'n verstopt hofje in de Auguststrasse.
En al fietsend kom ik de meest wonderlijke zaken tegen. Een paar dagen geleden een oude gele scooter (ik heb de foto niet in de blog geplaatst) en nu weer dit sigarettenautomaat. Een paar dagen later kom ik in Spandau weer zo'n apparaat tegen. Geen idee of 't werkt..... Maar curieus is 't.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten