dinsdag 22 september 2009

Nischt wie raus am Wannsee

Zondag, stralend weer, dus met de fiets in de S-bahn naar Wannsee. 't Is hartstikke druk in de trein, meer mensen hebben dit plan opgevat. Allicht!
In mijn hoofd het liedje (op de melodie: af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe) -
"Pack die Badehose ein, nimmt dein kleines Schwesterlein, und dann gehen wir rasch am Wannsee
und wir fahren wie der Wind, durch den Grünen Wald geschwinnt, und dann sind wir bald am Wannsee,
und wir tummeln frei im Wasser, wie die Fischlein dass ist fein, ach und meine kleine Schwester, jah die traut sich nicht hinein.
Pack die Badehose ein, nimmt dein kleines Schwesterlein, denn um acht müssen wir zu Hause sein.
Wenn man in die Schule sitzt, über seine Bücher schwitzt, und wenn dann die Sonne scheint, dann will man drausen sein,
Ist die Schule endlich aus, gehn die Kinder froh nach Haus
........... (nog 2 regels, die ik niet meer weet)
En dan weer: Pack die Badehose ein.....
Dit liedje ken ik al heel lang en nog steeds. Ik moet 't ergens tussen mijn 7e en mijn 10e jaar geleerd hebben. Van mijn moeder? Ik denk 't. 't Maakt me vrolijk.

't Is druk op 't water. Aan de kade staat een lange rij mensen te wachten op de rondvaartboot. Ik fiets ze voorbij, dan maar over de weg.




Naar Liebermann-Villa am Wannsee, daar had ik al een keer voor een dichte deur gestaan. 't is er verbazingwekkend rustig. Een mooie aangelegde tuin. Max Liebermann (1857 - 1935), een expressionistische kunstschilder. Hij woonde met zijn gezin aan de Pariser Platz en heeft dit zomerhuis aan de Wannsee in 1909 laten bouwen. Zodat hij meer in rust kon schilderen. Vooral in de zomermaanden tot aan zijn dood was hij regelmatig in deze villa aan het werk. Er is ook veel werk van hem waarop de Nederlandse kust en stranden te zien, taferelen uit Leiden, Haarlem. Hij bracht vele zomers door in Nederland, waar hij contact had met kunstenaarsvrienden zoals de gebroeders Israëls,  gebroeders Maris, Vincent van Gogh en anderen. Zijn werk doet mij sterk denken aan de schilders in Skagen - veel licht, levendigheid, overvloed, verbondenheid tussen mensen.
Wat treurig stemt, is dat zijn weduwe in 1940 door de nazi's gedwongen werd afstand te doen van alle bezittingen. Zij heeft in 1942 een einde gemaakt aan haar leven, een dag nadat zij een oproep had gekregen zich te melden voor transport.

Ik wandel door de tuinen. De achtertuin loopt tot aan het water. Er staan rijen berken. Er is een schilderij van hem waarop afgebeeld kinderen die spelend tussen de berken rennen, boompje verwisselen. Daar nodigt deze rij berken inderdaad toe uit. Ik beheers me maar, want 't is inmiddels drukker geworden.

Omdat Max Liebermann de tuin heeft laten ontwerpen door de tuinarchitect Paul Otto Baumgarten (!), heeft men in 1995 de tuin weer in zijn oorspronkelijke staat kunnen terugbrengen.



Er staat nog veel in bloei, een kleurenpracht, langs de rand van het bordes.


Ik heb honger en trek en haal aan het buffet een espresso macchiato, een Spinattorte en een Apfelkuchen. Ik houd nu eenmaal van lekkere dingen.













Dit is het uitzicht dat ik heb vanaf mijn tafeltje op het bordes. 
Ik blijf een tijd zitten en lees, het is niet druk. Naast mij, langs de rand van het bordes, zitten meer mensen te lezen, met hun kopje koffie naast zich. Ik geniet en voel me hier opperbest.










Dan naar de 'buren', het Haus der Wannsee-Konferenz. Ik wil gewoon even rondlopen, voelen hoe 't hier is. In alle ruimtes op de begane grond biedt een vaste tentoonstelling een overzicht over de conferentie en 'volkerenmoord op de Europese joden'. Indrukwekkend om die papieren uitgestald te zien liggen, met de handtekeningen van de aanwezige 'heren' er onder. Ik hoor later hoe een gids, die een groep rondleidt, vertelt, dat de aanwezigen 'even' deze vergadering moesten bijwonen omdat er iets 'belangrijks' op de agenda stond. Wrang, hoe dat klinkt.
Er schijnen veel jongerengroepen en schoolklassen te komen. Ontzettend goed dat men hier aandacht aan blijft schenken.


Ik loop door de tuin rondom het imposante gebouw (de foto is de achterkant, van waaruit men uitzicht had/heeft op de Wannsee). Het is een beboste tuin en ik loop een stukje door het bos. En zie daar, 'mijn leeuw', daar had ik al op gehoopt.



Ik fiets nog een stukje door de villawijk van Wannsee, nog even langs de Lindenstrasse, en dan op zoek naar het huis van een oude oom en tante, familie van mijn moeder. Lieve mensen die we vroeger altijd opzochten als we bij mijn oma waren.
Als ik bij het bewuste adres aankom, zie ik dat alle luiken dicht zijn en de brievenbus uitpuilt...... In de straat een zondagse rust.

Ik fiets terug naar Wannsee Bahnhof, maar fiets er langs, richting Friedenau. Ik wil naar het Wirtshaus an der Rehwiese met z'n heerlijke terras onder de platanen. Het is weliswaar inmiddels Kaffee mit Kuchen tijd (rond 4 uur 's middags), maar ik heb veel meer zin in iets hartigs en een glas wijn. De Kuchen heb ik immers al op. Ook hier zit ik een tijd te lezen tussen de gezinnen en vriendengroepen die op zondag hun uitstapjes hebben. Maar ik voel me niet alleen, ik voel me eerder opgenomen. Ook omdat de lieve bediening me een espresso of een schnäpschen van het huis aanbiedt. Ik neem het eerste, want ik moet nog een kilometer of 8 fietsen en met alcohol in mijn benen kom ik niet ver.

Een heerlijke dag!! Ich habe mich Wohl gefühlt und genossen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten