Vrijdag de U-bahn naar de Schönhauserallee, naar de Joodse Begraafplaats; ik hoop hier graven te vinden van een betbetovergrootmoeder die in 1847 in Berlijn is overleden. Dan zou ze op deze begraafplaats moeten liggen. Helaas kan de mevrouw in het hokje achter de poort mij niet helpen. De Kartei is in Weissensee. Maar ik loop toch de begraafplaats op; een oase. Stil, ondanks de herrie van de Schönhauserallee, een serene stilte. Ik houd van begraafplaatsen. Al heel jong liep ik er graag rond en nog steeds, ook al ken ik niemand. Op deze begraafplaats vind ik geen 'bekenden', hoewel de mevrouw zei "Ja, Herrmanns, die haben wir hier viele"; ik vind ze helaas niet (familie van mijn overgrootmoeder). 
En omdat ik nu in Prenslauer Berg ben, ga ik lopend op pad. Ik ben vlakbij het Käthe Kollwitzplein, waar ik maar meteen een kopje koffie neem. Daarna loop ik rond, door de Hegemannstrasse met allemaal leuke winkeltjes met antiek of tweedehands kleren. Ik kom langs de Kulturbrauerei 'the place to go - the place to be'; zo te zien is er veel te doen: een bioscoop, theater, creatieve cursussen, een café, een restaurant. Een levendige plek.
Ik loop de Kastanienallee af, ook al zo'n leuke straat waar de tram doorheen rijdt, want ik wil naar de omgeving van de Veteranenstrasse. Hier woonde Cox Habbema en ze vertelt hierover in haar boek "Thuis in Berlijn"; hier had ze haar vierde huis. Op de hoek van de Veteranenstrasse/Fehrbelliner Strasse is een druk terras en ik zie mensen heerlijke plankjes vol allerlei soorten pizza eten. Ik krijg trek en ga aan één van de grote tafels zitten waar een fanatieke vader zijn dochter enthousiast vertelt over de marathon die het komend weekend in Berlijn zal plaatsvinden. Gezellig om hier zo schielijk naar te luisteren, terwijl ik 3 soorten verrukkelijke pizzastukken eet. Een aanrader: Foccaccio heet de plek.In het Volkspark am Weinberg, waar Cox Habbema vanaf haar balkon op uitkeek, liggen mensen te zonnen, rennen kinderen achter een bal, het is een vrolijk gezicht. Hier staat ook een beeld van Heinrich Heine, de dichter van "Ich weiss nicht was soll es bedeuten, dass ich so traurig bin - die Loreley", die vanwege zijn in die tijd omstreden gedachten, verbannen werd uit Duitsland en in 1856 eenzaam en ziek in Parijs is gestorven. Hier zit hij er breeduit bij.
Ik geniet van 't lopen door Berlijn, de kaart bij de hand, eigenlijk is alles vrij 'dichtbij'. Ik hoef nergens heen en kom overal. Helaas 'vergeet' ik naar de Bernauerstrasse te gaan, zeker nu ik daar zo dichtbij ben. Daar staat nog een stuk van de Mauer. Volgende keer.
Ik pak de U-bahn, word daar steeds meer bedreven in, d'r in en d'r uit. Alexanderplatz. Hier is 't weer kermis. Ik wilde even naar de Galleria Kaufhof. Maar wat ik nodig heb, hebben ze niet. Echt waar!!!! U-bahn in, naar de Potzdamer Platz. Ik was hier nog niet, ben er alleen een keer dwars overheen gefietst, dus nu even uitgestapt, even gekeken en weer weg. Een zo totaal ander beeld, dan de prachtige oude gevels van Berlijn. Je moet er toch even geweest zijn!
Dan neem ik de S-bahn naar de Feuerbachstrasse. Nou dat had ik beter niet kunnen doen. Die zit nl stampvol. Voor 't eerst word ik bijna misselijk van de drukte. Ik ben ontzettend blij dat ik thuis ben.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten