donderdag 10 september 2009

Fietsend door Berlijn

Inmiddels heel wat kilometers op de fiets afgelegd. Alsof 't de gewoonste zaak van de wereld is om te fietsen in deze wereldstad. Echt heel anders dan in het rustige en overzichtelijke Nijmegen. Want overzichtelijk is 't hier niet. Ik verdwaal regelmatig en ben dan een behoorlijk eind uit de koers. Maar 't gaat elke dag een beetje beter.

Zondag 6 september
heb ik met de S-bahn de route rondom de stad afgelegd - de Ringbahn. Vanaf S-bahnhof Feuerbach eerst naar Bahnhof Schöneberg, dan naar het westen (Westkreuz), naar het noorden, naar het oosten (Ostkreuz) en naar het zuiden (Südkreuz)(nee, er is geen Nordkreuz) en dan terug naar het begin. Ongeveer een uur doe je daar over. En je hebt een mooi zicht op de verschillende kanten van Berlijn. Opvallend is dat de Fernsehturm regelmatig in beeld is. 

Maandag 7 september 
ben ik 's middags een kopje thee gaan drinken in Café Wintergarten, in de Fasanenstrasse, een zijstraat van de Kurfürstendamm (Kudamm). Een prettig café, waar ik elke keer als ik in Berlijn ben, toch even naar toe ga. Ik raak in gesprek met een Zwitserse theoloog die ook gedichten schrijft en Kafka leest. Volgens hem is er een sterke overeenkomst tussen Joseph K. uit de boeken van Kafka en Joseph uit de bijbel. Ik herinner me weinig van de boeken van Kafka die ik voor mijn eindexamen boekenlijst las. We hebben een aangenaam gesprek over het ervaren van God en hoe dat door de vele regels in de diverse godsdienstige richtingen wordt belemmerd. Volgens hem is theologie een 'verkopfte' studie. Mooi woord 'verkopft'.


Dinsdag 8 september
Vandaag is 't prachtig weer; voorspellingen zijn zomerse zon en warm. Ik neem mijn fiets in de S-bahn naar Wannsee. Zo vertrouwd als ik daar aankom op dat stationnetje.


Ik heb zin in koffie en fiets naar de Hofgarten, Mutter Fourage, een combinatie van alternatief tuincentrum, biologische winkel en café. Helaas tref ik een zeer onvriendelijke, weinig behulpzame jonge vrouw in de bediening. Op mijn vraag om de kaart loopt ze met kaart onder de arm langs mijn tafeltje en reageert niet. Ik wacht nog een tijdje en vertrek dan. Jammer van de koffie.

Eerst maar eens langs het oude adres: het huis van mijn oma op de Lindenstrasse, hoek Braschzeile. Het oorspronkelijke huis staat er niet meer, maar de grote beuk is beslist dezelfde als waar ik als kind onder speelde met mijn slakkendorp (ja echt, ik verzamelde naaktslakken en zette die in een 'dorpje' dat ik van zand had gemaakt).
Ik mijmer nog een tijdje; ik heb hele fijne herinneringen aan deze zomers in Berlijn.
Ik fiets verder, richting Am Grossen Wannsee. Daar liggen aan het water de villa van Max Liebermann (een schilder wiens werk door de sfeer me erg doet denken aan de Skagense schilders) en de villa van de Wannsee Konferenz. Villa Liebermann is gesloten op dinsdag en de villa van de Wannsee Konferenz ziet er dicht en afgesloten uit. Ik wil niet vandaag en ga de hoek om......
En zie tot mijn grote verrassing de lichtblauwe leeuw uit mijn jeugd; de balustrade en uitzicht op de grote Wannsee. Wow! Eindelijk gevonden. Natuurlijk: Strasse zum Löwen, dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.... Hoewel we hier "Am Grossen Wannsee" zijn. Ik drink een kopje koffie aan het water, op een terras, met blik op de balustrade en de leeuw die hooghartig naar 'der Himmel über Berlin' kijkt. Memory Lane. En 't gaat nog verder.
Ik fiets door de bossen langs het water en geniet van het licht door de bomen en het uitzicht. Links het bos, rechts het water. Ik kom bij 'ons oude strandje', maar herken 't niet. 't is een weitje, geen strand. 't was toch een strandje? Ik zet mijn fiets weg en blijf een tijdje, lekker in de zon. 't Is er heel stil, alleen 't kabbelende water, 't geklots van de boten; heerlijk, geen verkeer. En mijmer weer weg.











Door de bossen fiets ik terug naar de Lindenstrasse. In mijn herinnering was dit een kort stukje (mijn kleine zusje en ik liepen dit met ons twee, als we gingen zwemmen). Maar 't is nu een behoorlijke fietstocht. Mijn herinnering klopt dus niet.


Op de fiets terug naar huis, langs de S-bahnhöfe Nicolassee en Schlachtensee, door de wijk Dahlem. Ik kijk mijn ogen uit. Ik ben hier nooit geweest en toch is 't ergens heel vertrouwd. De lommerrijke wegen met hobbelstenen en de schitterende oude huizen, prachtige gevels, mooie tuinen. 


Ergens onderweg kom ik deze prachtige lantarenpaal tegen.


Dan hoor ik 's avonds op het journaal dat vandaag grote problemen bij de S-bahn waren, chaos in de stad, overvolle treinen. En daar heb ik helemaal niets van gemerkt. Ik kom sowieso in deze contreien weinig toeristen tegen. Dit is het Berlijn van de Berlijners. Dat bevalt me best.











Woensdag 9 september

Ja, zo zag Bahnhof Botanischer Garten er gisterochtend uit. In de krant wordt afgeraden met de fiets in de S-bahn te stappen. Vanmorgen dus ook boze blikken. Maar er zijn gelukkig meer fietsen. Ik wens de mevrouw met de boze blik ook 'ein schöner Tag'.


Ik ga richting centrum, naar Anhalter Bahnhof en vandaar naar de Friedrichstrasse; op de hoek bij de Ubahn is een Starbucks. Ik ben een grote fan van Starbucks, hun Latte tall met lactocefreier Milch ist herrlich. Daarbij een skinny muffin en hun grote diepe zachte fauteuils; heerlijk om te zitten en 'n krantje te lezen.
Ik ben aanbeland in het gebied van de toeristen. 't Is ongelooflijk druk, ik fiets een beetje heen en weer, op en neer, wat doelloos en ga naar de Niederkirchnerstrasse. Daar is naast het museum Martin-Gropius-Bau (ik was hier in juli en zag de prachtige foto's van Herlinde Koelbl - zeer aan te bevelen) nog een stuk Mauer en de openlucht tentoonstelling 'Topographie des Terrors'. Ik loop langs de foto's. Gruwelijk, wat een tragiek, wat een geweld en vernedering. En 't is nog wel ècht gebeurd. Ik verdraag 't slecht vandaag. Grausam is een goed duits woord hiervoor. Onvoorstelbaar.
Maar ik voel respect voor deze gründliche Duitse wijze van ge- en herdenken. 

Ik besluit naar de Gendarmenmarkt te gaan. Even mijn aandacht verplaatsen, de zinnen verzetten. Cox Habbema schrijft in haar boek 'Thuis in Berlijn' heel aantrekkelijk over deze markt met prachtige gebouwen; een interessante geschiedenis van opbouw, verval, vernietiging en wederopbouw en restauratie. Ooit heeft men op dit plein aardappelen en kool geplant om de honger in de stad tegen te gaan. En 't is een marcheerplaats geweest. Lees Cox Habbema er op na; zij heeft 20 jaar in Oost Berlijn gewoond en beschrijft alles zeer gedetailleerd. En inderdaad, een zeer schitterende 'markt'.




Ik kijk mijn ogen uit; wat een grootsheid, overdaad, overvloed. Ik ontdek grinnikend in mezelf dat het Hilton hotel aan dit plein ligt. Dat past wel bij elkaar. Omdat ik bijna voortdurend omhoog kijk, zie ik bijna deze prachtige putdeksel van de Berliner Wasserbetriebe  over het hoofd.

Hierna kan ik niet anders dan naar huis fietsen, via Kreuzberg. In het Victoriapark zit ik een tijd op een bankje en lees wat. 't Is er vredig, mensen liggen te zonnen in het gras. 
Verderop ontdek ik een prachtige waterval.


Ik besluit mijn onderneming met een Eiskaffee op het tuinterras van "der Schwartzsche Villa" in Steglitz; bij mij om de hoek dus. Even bijkomen van deze dag.











Geen opmerkingen:

Een reactie posten